Members

This contribution focuses on one member in particular of the anthropocenic triad Earth - technology - humankind, namely the current form of human subjectivity that characterizes humankind in the Anthropocene. Because knowledge, desire and behavior are always embedded in a particular form of subjectivity, it makes sense to look at the current subjective structure that embeds knowledge, desire and behavior. We want to move beyond the common psychological explanations that subjects are unable to correctly assess the consequences of their current technological lifestyle or unable to change their lifestyle because well-intended behavior is modified by factors such as laziness, lack of knowledge, seduction by convenience, etc. Instead, we will argue from a philosophical point of view that transcendental illusions play a central role in a contemporary account of subjectivity. Consumerism is considered as a means of not becoming a subject and framed in a profound ambivalence at the heart of our acting (consuming) against better knowledge. We appeal to collective transcendental conditions of subjectivity in the Anthropocene in terms of illusions without owners - a term borrowed from Robert Pfaller's work on interpassivity. Central in our account is the idea that illusions without owners are the conditions of possibility for the disconnection between knowledge and behavior - the characteristic par excellence of the Anthropocene.

I reply to two comments to my paper "Subjectivity and transcendental illusions in the Anthropocene," by Johannes Schick and Melentie Pandilovski. Schick expands on the possibility that technical objects become "other" in a Levinasian sense, making use of Simondon's three-layered structure of technical objects. His proposal is to free technical objects and install a different relationship between humankind and technology. I see two major difficulties in Schick's proposal. These difficulties are based on a number of features of current digital technology which make it difficult to enter the proposed ethical relationship with it. A first cluster of difficulties consists of the phenomena of blackboxing, the intimate interwovenness of inventing technologies and profit on all levels of the technical object, and the ownership of and control over technologies. A second cluster revolves around the impossibility of a symmetrical relationship with the hyperobject because of current technology's hyperobject-like nature. Next I discuss Pandilovski's comments, where I point out that phenomenology is more encompassing than the study of having conscious experiences, and that phenomenology is essentially a method, rather than a collection of results.

The role of sensations for body experience and body representations such as body image and body schema seems indisputable. This chapter discusses the link between sensory input, the experience of one’s own body, and body representations such as body image and body schema. That happens on the basis of Michel Henry’s radical phenomenology of the body, which unites body and subjectivity and reconsiders the role of sensory input for the experience of the body and related representations. Without supporting, but inspired by, Henry’s ontological dualism between subjective and objective body, it is argued that the traditional view that considers sensory signals as all-important for bodily experience misses out a bodily dimension crucial for subjectivity—the body’s subjective dimension, not reigned by current sensory input. Cognitive science seems willing to accept representations that are over and above sensory input but still experiential in nature. The exact status of these ‘offline’ representations is, however, unclear. If it is true that these offline representations are responsible for crucial aspects of bodily subjective life (e.g., unity, ownership, presence), then it is unclear how these representations bring this experience about. Whereas online bodily representations are based on sensory input, offline bodily representations seem to be based on bodily experience over and above sensory life. In other words, they seem to represent or mediate what they are supposed to explain—the subjective body.

This contribution focuses on the topic of attention and sets forth the main points of Bernard Stiegler’s analysis of the interplay between capitalist consumer society, the destruction of attention and the consequences for individual and collective life. We look at how current digital technologies in service of the needs of the market are a major factor in the destruction of attention and discuss two counterforces that do not destroy but form attention: education and meditation. If life is what you fill your attention with, then focusing or directing attention is one of the most valuable abilities for knowing how to live. Instead of letting our attention be hijacked by the market and the economic needs of neoliberal capitalism, being in charge of what happens to our attention may be a basic right that needs protection given the current conditions of the attention economy.

On the basis of Descartes’s account of the passions of the soul, we argue that current interoception-based theories of emotions cannot account for the hallmark of a passion of the soul, i.e., that its effects are felt as being in the soul itself. We also pay attention to the epistemic functions of the passions and to Descartes’s category of emotions that are caused and occur in the soul alone. Certain passions of the soul and certain internal (or intellectual) emotions are similar to what are today called ‘epistemic (or noetic) feelings’ and ‘epistemic emotions.’ Descartes’s work reflects another challenge for contemporary embodied cognition: how might epistemic affect be embodied? Since the signature of embodiment is increasingly understood as interoceptive, the challenge to interoceptive research is demonstrating the degree to which (epistemic) affect results from interoception. This challenge also implies that the locus of emotional experience is taken into account.

The Interoceptive Mind – From Homeostasis to Awareness - Oxford Scholarship Online Users without a subscription are not able to see the full content. Find in Library Find in Worldcat The Interoceptive Mind: From Homeostasis to Awareness Manos Tsakiris and Helena De Preester Abstract This volume focuses on the role of interoception for mental life and lived experience, from the perspectives of neurosciences, psychological sciences, and philosophy. Interoception is the body-to-brain axis of signals originating from the internal body and visceral organs (such as gastrointestinal, respiratory, hormonal, and circulatory systems), and plays a unique role in ensuring homeostasis. This volume goes beyond the traditional role of interoception for homeostasis and offers a state-of-the-art overview of and new insights into the role of interoception for mental life, awareness, subjectivity, affect, and cognition. Structured across three parts, this multidisciplinary volume highlights the role that interoceptive signals and awareness thereof play in our mental life (Part I), considers deficits in interoceptive processing and awareness in various mental health conditions but also the equally important role of interoception for well-being (Part II), and approaches interoception from a theoretical and philosophical perspective, representing a highly novel departure for philosophy of mind and subjectivity (Part III). The chapters share a common concern for what it means to experience oneself, for the crucial role of emotions, and for issues of health and well-being, discussed on the joint basis of our bodily existence and interoception. The research presented here will hopefully accelerate the much-anticipated coming of age of interoceptive research in psychology, cognitive neurosciences, and philosophy.

Samenvatting van het onderzoeksproject. Bij mijn onderzoeksvoorstel had ik me voorgenomen om als vervolg op mijn praktijk tot op dat moment verder onderzoek te doen naar de ruimte van de Moeder, die ik reeds eerder had verkend door middel van een reeks werken waarin ik mezelf ontdubbelde in mijn eigen moeder en zo een fictief personage aan de realiteit toevoegde. Ik deed meer bepaald onderzoek naar de creatieve potentie van het alledaagse, en gebruikte tegenover de ruimte van de Moeder mijn eigen ruimte of de plaats van kunstcreatie als onderzoeksgegeven, waarbij vooral de ambigue verhouding tussen kunst en leven, tussen interpretatie en representatie, schijn en werkelijkheid aan bod zouden komen. Gaandeweg en op natuurlijke manier is mijn interesse zich gaan verplaatsen naar de ruimte tussen die ruimtes. Een plaats tussenin, waar men uit de orde en de autoriteit stapt (de ruimte van de Moeder) om vanuit een onthechte plaats (een plaats van experiment en kunst ) te evolueren naar nieuwe inzichten. Die konden dan terug ingezet worden in een volgende stap in mijn oeuvre. Door me volop te richten op de potentie van die ruimte, een opportuniteit die me ook effectief werd geboden binnen het kader van dit doctoraatsonderzoek in de kunsten, vond ik de motivatie om door te zetten en het traject te volbrengen. Het doctoraat in de kunsten bood me de mogelijkheid om te evalueren, te analyseren maar vooral via een meer onthechte plaats nieuwe kennis te verzamelen, te verwerken en een plaats te geven in mijn praktijk als kunstenaar. Het werd een plaats van kansen. Die periode, de zes jaar die me geboden werden, beschouw ik als een tussenplaats die na de evaluatie en afronding mij (nieuwe) perspectieven zal aanbieden waardoor ik mijn praktijk en bij uitbreiding mijn leven met een "alternatieve" kijk kan verrijken. Essentieel is dat ik me met mijn kunst wil afzetten tegen een verstikkende, betuttelende en discriminerende samenleving, een samenleving die ons gedragscodes oplegt, waarin waarden worden gemanipuleerd en idealen worden opgedrongen. Mijn kunst is voor mezelf een plaats van "anti-structuur" of "tegenstructuur", een alternatief voor de autoriteit waarin we gedwongen worden "gelukkig" te zijn (met "hoog-kapitalisme" als ideaal). Dit proefschrift VillaNadine bestaat uit twee delen. Het beeldende luik bestaat uit zeven projecten, die gedurende de onderzoeksperiode zijn gerealiseerd en getoond. De VillaNadine verwijst nadrukkelijk naar architectuur, en gebruikt het huis in verschillende gedaantes als nucleus, als visuele entiteit ook, die het mogelijk maakt om architectuur te laten samenvallen met transformatieruimte. Het gaat om het huis als toestel of machine die het moment van verandering bewerkstelt. Het huis heeft een geschiedenis, een symboolwaarde: elke bewoner schikt of verandert voortdurend elementen en objecten in zijn leefwereld die op die manier een transformatie van zijn identiteit bewerkstelligen. De analogie tussen het huis en de geest ligt voor de hand, we spreken dan ook over geestelijke huishouding. Door het huis en de geest te veranderen, te transformeren, doen we hetzelfde met de maatschappij. Het discursieve deel bestaat uit een fictieverhaal waarin een groep onderzoekers door de Meester rondgeleid worden op het domein van VillaNadine. Dit fictieverhaal dient als de structuur waarin het verhaal van de wandeling zich ontrolt, en waarin inhouden van de onderliggende thema's in een narratieve structuur opgenomen worden en verbonden worden met de toestellen, de installaties uit het artistieke luik van mijn onderzoek, die tijdens de wandeling door de groep bezocht worden. Ook krijgen we door de figuur van de Meester de nodige reflecties bij deze machines. De groep deelnemers aan de expeditie ondergaat een aantal processen waarbij het onderzoek naar onszelf centraal staat. Dit onderzoek staat in functie van het opnieuw definiëren, het heruitvinden van onszelf. De tekst is het verhaal uitgeschreven door één van de participanten aan de expeditie. Hij ondergaat de verschillende toestellen, en later, vanuit zijn herinnering, doet hij verslag hierover en voegt er verdere commentaren aan toe. Met dit proefschrift wil ik, net zoals ik dat de vorige dertig jaar ook heb gedaan, met mijn werk instrumenten aan te reiken die doen nadenken over de transitie naar alternatieven, een poëtica voor onze wereld, die op een dramatische manier naar adem hapt. Symbolisch wordt deze plaats van transitie benoemd als de plaats "tussenin", een plaats die de mogelijkheid biedt om "out of te box" te denken, kennis te verzamelen en die later in te zetten om die alternatieven te realiseren. Mijn werk heeft voor mezelf dan ook een louterende werking en houdt het verlangen intact.

This study explores the idea that an observer is sensitive to differences in the static traces of drawings that are due to differences in motor origin. In particular, our aim was to test if an observer is able to discriminate between drawings made by a robot and by a human in the case where the drawings contain salient kinematic cues for discrimination and in the case where the drawings only contain more subtle kinematic cues. We hypothesized that participants would be able to correctly attribute the drawing to a human or a robot origin when salient kinematic cues are present. In addition, our study shows that observers are also able to detect the producer behind the drawings in the absence of these salient kinematic cues. The design was such that in the absence of salient kinematic cues, the drawings are visually very similar, i.e. only differing in subtle kinematic differences. Observers thus had to rely on these subtle kinematic differences in the line trajectories between drawings. However, not only motor origin (human versus robot) but also motor style (natural versus mechanic) plays a role in attributing a drawing to the correct producer, because participants scored less high when the human hand draws in a relatively mechanical way. Overall, this study suggests that observers are sensitive to subtle kinematic differences between visually similar marks in drawings that have a different motor origin. We offer some possible interpretations inspired by the idea of "motor resonance''.